Zondagochtend 04:30 AM! De wekker gaat… ik heb toch al niet zo tof geslapen dus eruit gaan was niet zo’n probleem, maar toch. Alle spullen staan al in de auto, alleen nog het onderweg koffertje erin en we kunnen op weg. Op weg naar Nederland dus.
De dag waarvan je wist dat deze ging komen…. na 5,5 maand was het tijd om terug naar Nederland te gaan. Even weer contact met mijn klanten, even een kopje koffie en bijkletsen, mijn moeder weer live knuffelen, vrienden bezoeken, auto APK laten keuren. Je kent het wel. Deze keer was het afscheid minder een tranendal dan verwacht, en dat komt omdat ik wist dat ik snel weer terug was.
De huur van het appartement waar ik in de vorige blog over schreef, ging gelukkig ‘gewoon’ door. Eigenlijk niets gewoons aan want er gebeurde iets waardoor we een beetje uit het veld werden geslagen. Het is een lang en triest verhaal maar er heeft iemand iets gezegd tegen de eigenaar waardoor het hele avontuur bijna niet door ging. We zijn na dit nieuws in persoonlijk gesprek gegaan en alles werd opgeklaard maar toch blijf je dan zitten met de vraag waarom iemand ons zou tegenwerken hierin. We zullen het nooit weten, of wel, je weet maar nooit. Maar goed, 1 april a.s. vlieg ik heen en weer om de sleutels, officieel, in ontvangst te nemen en een begin te maken met het gezellig en eigen maken van het appartement. De gedachte hieraan maakt me toch echt weer blij. Mijn vriendin gaat gezellig met me mee, dus dat wordt een paar dagen genieten.
De laatste maand in Ferragudo was best rustig, ik had natuurlijk nog een weekje vakantie ingepland omdat mijn echtgenoot ook kwam zodat we samen konden terugrijden. Nog een workationer tussendoor die met volle focus aan het werk was, een paar podcast opnames met fijne, inspirerende ondernemers en natuurlijk werk voor mijn Nederlandse klant en een begin maken met de nieuwe campagne van Ferragudo Dreams; een WINE-CATION; 7 dagen in Ferragudo op een top locatie en 5 dagen naar 5 wijnhuizen in de Algarve. Ik vond het een tof idee al zeg ik het zelf en volgens mijn research – ik drop het altijd even bij een aantal Portugese vrienden uit de horeca – is het een geweldig initiatief.
De wijnhuizen zijn al aangeschreven én ze hebben allen positief gereageerd. Dus nu verder uitwerken en periodes vastzetten. Dit soort creatieve ideeën komen bijna als vanzelf als ik in Portugal ben, ik kan bijna niet uitleggen hoe dat voelt. En het gekke is, dat ik hetzelfde hoor van andere ondernemers in Ferragudo of in de Algarve. Door de podcasts spreek ik best veel ondernemers, uit allerlei windstreken, en zij zeggen allemaal precies hetzelfde. Ik noem het altijd een vertakking van een “blue zone”.
De 5,5 maand in Ferragudo zijn omgevlogen. Terugkijkend denk ik had ik dit maar gedaan, had ik dit maar niet gedaan. Maar ja dat is achteraf en het was prima; diepe dalen en hoge pieken. Ik heb het gevoel dat het Universum me weer enorm heeft getest in ieder geval. Volgens mij ben ik geslaagd.
Terug naar die zondagochtend. Omdat we op zondag reden, was het heerlijk rustig op de weg en we waren in no time bij de Franse grens. Een aantal stops onderweg voor koffie, eten, benzine en benen strekken uiteraard ingecalculeerd. Bij de Franse grens heb ik via Booking.com een hotel geboekt en drie kwartier later kwamen we aan in Bayonne in het hotel. Perfecte locatie. Goede, schone kamer en een restaurant waar we nog een hapje konden eten. Vroeg naar bed want maandagochtend wilden we er weer vroeg uit. Om 06:00 uur zaten we weer in de auto. Op zich viel het best mee tot een uur of 8 en we in de ochtenddrukte terecht kwamen met regen en vrachtwagens die het heel normaal vonden op een tweebaanweg naast elkaar te gaan rijden. Ergernis! Merde!
En toen kwam PARIJS, oftewel de road to hell. Wat een verschrikking zeg. Natuurlijk, je rijdt er helemaal omheen maar dat verkeer, de chaos gecombineerd met slecht weer en omleidingen maakte het niet een relaxte rit. Totale focus op het navigatiesysteem en de omleidingsborden en even niet ergeren want je moet er sowieso doorheen. Na verloop van tijd was de rust wedergekeerd en konden we de rest van de trip hervatten zonder te veel stress. In het donker en de regen waren we rond 19:00 uur in Schiedam, home sweet home. En eerlijk is eerlijk; het was toch weer lekker in het comfort van je eigen huis te zijn.
Dat gevoel was trouwens een dag later weg toen ik boodschappen ging doen! Man, man die prijzen.
Een dagje in mijn kantoor voelde ook weer prima. Afspraken gemaakt met klanten voor koffie, tof gesprek over een workationgroep, vriendinnen gesproken. De basis weer gelegd. Het is toch eigenlijk perfect. In Nederland leg je de basis voor een vervolg in Portugal en in Portugal ben ik aan het creëren voor uitwerking.
Ik kan niet wachten tot 1 april en ik de sleutels in handen heb van ons, in ieder geval voor een jaar, huurhuis. En in dat jaar zal genoeg gebeuren dus wie weet waar we zijn volgend jaar om deze tijd. In ieder geval gegroeid als mens en als ondernemer. Want stilstaan heb ik zo’n hekel aan. Gaan we niet doen.
Até a proxima.
Sandra komt al ruim 10 jaar in Ferragudo, Portugal en sinds een paar jaar hebben zij en haar partner de wens zich hier permanent te vestigen. Voor het zover is, werkt Sandra voor een aantal maanden per jaar in Ferragudo en runt haar – voornamelijk – online business vanuit deze prachtige plek in de Algarve.
