Eigenlijk al sinds wij ons B&B openden in 2011 heb ik met regelmaat gezwaaid naar een klein vliegtuigje. Meestal in de weekenden. Het is nauwelijks een vliegtuigje te noemen, het is eigenlijk niet veel meer dan een aluminium frame met een doek eromheen gespannen als vleugels. Zet achterop een motor met een flinke propeller en je bent al bijna klaar om te vliegen. Een Ultralight noemen ze dat.
Jarenlang zwaaien leverde niet zo veel op. Vanaf ons veld, vanaf de patio en vooral vanaf het dakterras heb ik geprobeerd de aandacht te trekken van de piloot, maar hij gaf nooit blijk dat hij Michelle en mij gezien had. Rondvragen in het dorp hielp ook weinig, niemand leek te weten waarvandaan dit vliegtuigje opsteeg. Onze lieve buurvrouw Armanda zei wel dat het misschien een achterneef van haar was, maar daar bleef het bij. Maar uit mijn hoofd ging het niet. Ooit zou ik over ons eigen huis en langs Fuseta over de kust vliegen.
En nu, ruim zeven jaar later is het eindelijk gelukt! Via via zijn we achter de naam van de piloot gekomen en hebben we gehoord dat hij vanaf een grasveldje een paar kilometer verderop opstijgt. Het is niks officieels, Jorge vliegt gewoon voor zijn plezier in zijn vrije weekenden. Michelle heeft contact gelegd en gevraagd of ik een keer meekon, als verjaardagscadeautje, en dat vond hij gelijk een leuk idee!
Aangezien zijn ‘landingsbaan’ (lees hobbelig grasveldje) van noord naar zuid loopt en hij tegen de wind in moet opstijgen, kan het maar op bepaalde dagen. Afgelopen zondag was het dan zo ver. Er stond niet teveel wind, de wind kwam pal uit het zuiden en de zon scheen volop. Na een tijdje wachten, we wonen immers in het diepe zuiden van Portugal, kwam Jorge met zijn oude vader aanrijden. Jorge vertelde dat hij het vliegen van zijn vader geleerd heeft en die vertelde gelijk in geuren en kleuren van zijn tijd als piloot bij de TAP, de Portugese luchtvaartmaatschappij. Een trotse vader en een trotse zoon.
In een onafgesloten schuurtje stond ons vliegmobiel en binnen een paar tellen was het allemaal klaar om te gaan. Geen uitleg, geen niks. Ook de kleine co-piloot teddybeer die aan het frame van het vliegtuigje was vastgebonden gaf geen verdere uitleg. Met korte broek en slippers ben ik ingestapt en kon ik nog net voor vertrek vragen of we ook over ons huis konden vliegen. “Geen probleem, wijs het maar aan!” riep hij nog net voordat wij de oordoppen opdeden en wij weghobbelden voor vertrek. Het gras was niet gemaaid, dus dat kriebelde lekker tussen de tenen. Met een verbazend kort aanloopje, ik gok 75 meter, gingen we al de lucht in. Helemaal vrij, geen cockpit, alleen de wind door de haren en de zon in het gezicht.
We zijn eerst zuidwaarts richting het eiland Armona gevlogen. Jorge tikte mij aan en vroeg met een handgebaar of ik het leuk vond als we laag zouden vliegen. Een halve tel na mijn knikkende bevestiging doken we al omlaag en zijn we vlak over het strand geraasd. Gelukkig was het een rustig deel van het eiland en waren er geen geschrokken strandgangers. Met een mooie bocht over het natuurgebied Ria Formosa en langs het vissersdorpje Fuseta zijn we richting ons huis gevlogen. Buurvrouw Armanda stond al klaar op haar eigen dakterras om uitbundig te zwaaien en ook een paar van onze eigen B&B gasten kwam naar buiten rennen. Ik had geen idee of ze mijn gezwaai ook konden zien, maar Teddy de co-piloot zei van wel.
Na een half uurtje vliegen gingen we terug en zijn we met een geweldige laatste duik weer op het grasveldje terug gestuiterd. Jorge vertrok geen spier, dus ik ga er gewoon vanuit dat dit is hoe je een ultralight moet landen. Met het gras nog tussen de tenen hebben we leuk nagekletst met Jorge. De rest van de dag heb ik met een onuitwisbare glimlach op mijn gezicht rondgelopen. Wat een verjaardagscadeau zeg, bedankt Michelle!
De Instagram stories van Michelle & Theo geven een inkijkje in het dagelijks leven als B&B eigenaar!
Petra-Luzia, jaaa dat zou ook heel mooi zijn! Zweefvliegtuigjes heb ik hier nog nooit gezien, maar dat zou helemaal geweldig zijn!
De wereld bezien vanaf een andere zijde, heel mooi en bijzonder. Nog veel mooier in een zweefvliegtuigje. Wij kwamen terug van een wandeling, heel de ochtend een zware ‘bromvlieg’, is toch minder. Ook bij natuurgebieden bij Murtosa/Aveiroe, kun je niet meer de stilte vinden. Jammer, terwijl het zo eenvoudig anders kan!