Het is al donker als ik aankom bij het landgoed. Ik rij tussen de betonnen muren door en zie helemaal niets. Is dit echt wel de goede weg naar mijn volgende hotel? De autolampen schijnen hun licht op wijnranken langs de kant van de zandweg. Ik zie ook fruitbomen volgens mij, maar ik durf mijn ogen niet goed van de weg te houden. Is het wel normaal dat ik zo ver moet doorrijden? En dan ineens zie ik de lichten van het landhuis. En als ik dichterbij kom, de zwaaiende gastvrouw.
Tijdens een rondreis door het noorden van Portugal had ik ruimte gemaakt in het programma voor Lamego. Ik was er een paar jaar eerder ook al eens geweest, maar het had dermate veel indruk gemaakt dat ik terug wilde. Ik wilde nog een keer naar de prachtige trappen van het Nossa Senhora dos Remédios bedevaartsoord. Het was bovendien een prima uitgangspunt om weer eens langs de Douro te rijden, dus ik zocht en vond een hotel in Lamego.
Ik kwam zogezegd ’s avonds aan, omdat mijn dagprogramma natuurlijk was uitgelopen. Onderweg kreeg ik telefoon van het hotel. Of ik nog kwam? Natuurlijk. Wilde ik mee-eten? Nou graag. Had ik zin in carne de porco preto? Ja! Dat klonk allemaal uitmuntend! Na mijn onzekere tocht door de landerijen van het landgoed werd ik aan de deur van het landhuis opgewacht. De eigenaresse, Dona Maria, en haar neef, haasten zich mijn bagage naar binnen te brengen. Ik kreeg nauwelijks tijd de overdaad aan decoratie in de ontvangsthal in me op te nemen. Ik werd naar mijn prachtige kamer gebracht: houten, rijk versierde bedden, schilderijen van adellijke dames aan de muren, een kroonluchter aan het plafond, een enorme badkamer met sierlijke rood-witte tegels en sneeuwwitte handdoeken met gouden draad geborduurd.
Ik werd door een lange gang met veel deuren naar de eetkamer gebracht. Overal waar ik keek zag ik beeldjes, vazen, zilveren doosjes, schilderijen, kunstboeken, dikke tapijten, zware gordijnen. Het was alsof ik rechtstreeks in het paleis van de koning was beland. Of de koningin in dit geval, want het was duidelijk dat Dona Maria niet zomaar iemand was. Ze vertelde hoe het landgoed al jaren in haar (adellijke) familie was. Dat ze na de Anjerrevolutie, waarbij Salazar’s dictatuur viel, gedwongen werden het landgoed te verkopen (grootgrondbezit werd in die tijd zeer gehaat). De familie vertrok naar Lissabon, terwijl het landgoed in verval raakte.
Dona Maria was inmiddels verliefd op haar neef (het begon op het terras van het landhuis dat je ziet op de foto!), wat hen de afkeuring van de familie opleverde. Tegen de zin van de familie trouwden ze toch. Aanvankelijk gaf ze les in Lissabon, maar ze had twee dromen voor ogen: kinderen krijgen en het landgoed terugkopen. Van het lesgeven ging ze over naar het ondernemerschap, door een winkel met interieurartikelen te openen in Lissabon. Het ging bijzonder goed met de winkel en al snel opende ze een tweede. Zo verdiende ze voldoende geld om de ruïnes van het landgoed terug te kopen. Ze begon met het herstellen van de wijngaarden en de fruitboomgaarden. Toen deze weer operationeel waren, begon het herbouwen van het landhuis. Beetje bij beetje werd één droom gerealiseerd.
De andere droom bleek lastiger, want ze was tenslotte getrouwd met haar neef. Kinderen maken op de natuurlijke manier leek onverstandig. Maar ze was vastbesloten ook dit doel te bereiken. Maar liefst 27 jaar probeerde ze via reageerbuisbevruchting zwanger te worden. Pas bij de zeventiende keer, toen ze inmiddels al 49 jaar was, lukte het. Ze kreeg een tweeling, die je hier en daar voorbij ziet schieten in de gangen van het landhuis.
Na twee nachtjes tolde mijn hoofd: van het prachtige huis, de beeldschone uitzichten over de landerijen, de gastvrijheid van Dona Maria, haar in alles te merken vastberadenheid en kracht, de duizenden decoraties in de kamers van het huis, de geschiedenis die het uitademt… Je moet er zelf een keer heen om het te ervaren. Misschien tijdens de druivenpluk, want dan kan ze altijd hulp gebruiken. Of gewoon om een kistje witte wijn te kopen (de lekkerste die ik ooit proefde!). Of misschien zit je goed in de slappe was en zoek je een heel bijzondere trouwlocatie. Wat je er ook gaat doen, Dona Maria zal je zonder twijfel warm onthalen. Een uitermate bijzonder mens. Daarvan kom je er maar weinig tegen.
Hotel Rural Casa dos Viscondes da Varzea
Quinta da Varzea – Varzea de Abrunhais
5100-878 Lamego, Portugal
