Saudades de Portugal

Geknipt en geschoren ligt ons weitje er afwachtend bij. De stevige maaibeurt van een paar weken geleden heeft geresulteerd in een fraai verzorgd plaatje. De glooiingen in het landschap zien er strak uit, de oprit geharkt, het onkruid gewied. Tijd voor de zomerfeesten. Het is juni, het begint weer en iedereen heeft er zin in, gewoon omdat het kan. Verschillende oude stadjes vieren hun eigen feest waar mensen van heinde en verre op af komen.

Mértola heeft haar tweejaarlijkse Festival Islâmico, Ferreira do Alentejo haar Festival Giacometti, Beja haar Festival Internacional de Banda Desenhada de Beja. En dat zijn dan nog de grote feesten. Daarnaast heeft ieder gehucht of dorpje zijn eigen festa of feira. We waren al in eerdere jaren op veel van deze festiviteiten geweest en vinden we het nog steeds erg leuk om al die bedrijvigheid, creativiteit en vakmanschap te bekijken. Deze maand zullen we een aantal feesten moeten missen. We hebben namelijk ons eigen feest, naast het feit dat we al vijf jaar de trotse bedenkers en makers zijn van ons Choupana-concept, wat natuurlijk uitnodigt voor weer een eigen Choupana-feest. Zeker memorabel om wat mee te doen, maar er is meer.

Mijn ouders komen. Ik vind het super dat ze op hun 88^ste en na twee jaar, drie pogingen en een zware covid-besmetting net voordat ze de laatste poging om naar Portugal te komen ondernamen en dus ook daarvan af moesten zien, weer de energie hebben om naar Portugal te komen. Mijn broer en schoonzus reizen met ze mee. Nog meer feest, want ook al lang niet meer gezien. Corona haalde toch wat vette strepen door familie- en vriendschapsbanden. Na al deze virus-stilte extra veel redenen om er een feest van te maken. We zorgen dat we, naast het werk dat het startende hoogseizoen met zich meebrengt, vaak gezamenlijk ontbijten, uitstapjes maken en genieten van kleine dingen zoals het boodschappen doen met z’n vieren, even Beja in om een leuke expositie te bezoeken, een kopje koffie in het vernieuwde park in Grandola, een vergeten ijsje in de schaduw van een grote plataan, en een dagtripje langs het pittoreske Cais Palafitico do Carresqueira en Praia de Comporta. Hoe mooi is het dat we dit met elkaar kunnen doen?!

Inmiddels zijn ze allemaal weer veilig thuis in Nederland en als ik even met mijn ouders face-time, zie ik aan hun gezichten dat het Portugese verblijf ook hun goed heeft gedaan. Er zijn zelfs alweer plannen voor een herhaling ergens in het najaar. Mijn hart maakt een sprongetje, wat een feest als ik hun enthousiasme hoor.

Margriet en ik (Wiro) zijn sinds 2006 eigenaar van een uniek stuk Alentejo: o-vale-da-mudança. We wonen er vanaf 2008. Vind je het leuk om ons spoor te volgen of meer te weten over de vakantiehuizen, dan kun je de verhalen lezen die we publiceren op onze blog “Limonada”. Over de producten van Nature’s Revenge kun je ons volgen op instagram. Daarnaast is er de maandelijks terugkerende blogserie “kronkelpad” op Saudades de Portugal, iedere vierde donderdag van de maand. Ik vind het erg leuk als je hieronder een reactie plaatst.