Lisa in Lissabon: hoezo taalbarrière?

Toen ik naar Portugal verhuisde kreeg ik veel reacties van vrienden en familie. Ze vroegen me of ik geen problemen zou gaan krijgen met de Portugese taal. Dat komt allemaal wel goed, antwoordde ik dan. En dat is ook zo. Een taalbarrière? Nee, daar heb ik geen last van!

Zoals ik al eerder schreef kom ik al superlang in Portugal. Elke zomervakantie ging ik immers met mijn ouders op vakantie naar ons favoriete land. Omdat ik een talenknobbel heb pakte ik op vroege leeftijd de Portugese taal al een beetje op. Ik kon veel verstaan en jatte regelmatig de Portugese krant voor mijn vaders neus weg. Probeerde ik het een en ander te lezen en te begrijpen.

Hoewel ik dus indirect mijn best deed om een nieuwe taal te leren, was dat bij mijn Portugese vrienden en vriendinnen destijds niet het geval. Waar ik altijd kon terugvallen op de Engelse taal, deden zij alsof hun neus bloedde. Engels? Nee! Ze verstonden het wel, maar spreken deden ze niet. Ik denk omdat ze bang waren. Bang voor het maken van fouten. Eerlijk gezegd ben ik dat ook als ik Portugees spreek. Met al die verschillende werkwoorden is het ook allemaal niet makkelijk. Maar niet geschoten is altijd mis, toch? Ik besloot, mede omdat de Portugezen eigenwijs waren wat Engels betreft, om Portugees te gaan leren.

Lisa in Lissabon

Cursus

Lange tijd bleef mijn Portugees namelijk bij de basis. De standaard dingen. De kleine conversaties. Maar toen ik zestien was besloot ik dat ik meer wilde. Ik wilde gewoon Portugees kunnen spreken. En dus volgde ik tijdens onze zomervakantie een cursus bij het CIAL, een taleninstituut in Lissabon. Ook in Nederland bleef ik mijn Portugees bijhouden. Door e-mailen en msn’en (dat was toen nog hip) met vrienden en vriendinnen.

Rond mijn twintigste ontdekte ik Instituto Latino in Amsterdam. Daar boden ze elke woensdag cursussen aan. Die besloot ik te volgen. Maar stiekem was het niet genoeg. Ik miste de echte conversaties en het leven tussen de Portugezen. In februari 2016 ging ik daarom een week naar Lissabon om dertig uur Portugese lessen te volgen bij Portuguese Connection, een talenschool in Principe Real. Ik verbleef in een gastgezin en sprak zodoende een hele week alleen maar Portugees. Ik ging met sprongen vooruit.

Momenteel ben ik bezig met mijn allerlaatste cursus Portugees. Ik heb niveau B2/C1 bereikt en hierna biedt mijn school niets meer aan. Gelukkig kan ik wel dagelijks Portugees blijven praten omdat ik in Lissabon woon.

Lisa in Lissabon

Engels

Toch glipt er stiekem ook nog weleens wat Engels tussendoor. Want inmiddels spreken de Portugezen, en dan vooral in Lissabon, over het algemeen wel een aardig woordje Engels. Soms vind ik dat irritant. Ik wil mijn Portugees in praktijk brengen en dan wil ik niet dat iemand ineens Engels tegen me gaat praten. Af en toe komt het zelfs voor dat vrienden zeggen: ‘zullen we Engels spreken? Dan oefen ik dat ook nog eens.’

Pfffft, denk ik dan. Ik wil helemaal geen Engels spreken. Dat doe ik thuis, met mijn Engelse huisgenoot, wel. En dus heb ik een oplossing gevonden. Wanneer mijn vrienden Engels willen oefenen dan spreken ze gewoon Engels tegen me. Maar de antwoorden krijgen ze van mij in het Portugees. En dan verbeteren we elkaar waar nodig. Een win-win situatie, want we leren er allemaal van!

Van een zogenaamde taalbarrière in Lissabon heb ik dus nooit last gehad. Mede door mijn eigen ‘wil’ om de taal te leren. Als je in een ander land woont vind ik namelijk wel dat je in ieder geval een poging moet doen om de taal te leren.

Iedere eerste donderdag van de maand kan je meer lezen over mijn leven in Portugal. Daarnaast kun je me ook volgen via mijn eigen website Bom Dia Lisa, waar ik dagelijks blog over journalistiek, sport en reizen. Neem zeker eens een kijkje en als je wilt… check (en like) mijn Facebook-pagina eens!